Józefa Brzozowska z Lublina świętuje 100 lat. - Chyba mam chody na „górze"

Pani Józefa wychowała czworo dzieci. Ma siedmioro wnuków i pięciu prawnuków, najmłodszy ma dwa lata. Co trzeba robić, aby dożyć tak pięknego wieku?

- Chyba mam chody „na górze" - żartuje jubilatka. - A co robić? Nic takiego. Normalnie żyć jak każdy. Raz lepiej, raz gorzej. Opracowałam się dużo, jak to w gospodarstwie: krowy były, świnie, ale jakoś dałam radę.

Józefa Brzozowska całe życie uprawiała rolę, z mężem mieli wspólne gospodarstwo pod Lublinem. Uprawiali głównie warzywa. - Z niczego zbudowali dom, zabudowania gospodarcze, pokupowali narzędzia do uprawy roli - opowiada Stanisław Brzozowski, syn jubilatki.

Stulatka mówi, że ma wszystko, czego potrzebuje. - Mam dobre dzieci. Czego bym chciała? Żeby nie były gorsze ode mnie - dodaje.

Rodzina przyznaje, że marzeniem jubilatki jest, aby doczekać się praprawnuków.

- Babcia jest jak moja druga matka, dzięki niej zdobyłam wykształcenie, bo mnie bardzo mocno mobilizowała. Pamiętam, jak w wieku sześciu lat maszerowałam z nią na egzamin wstępny do szkoły muzycznej. Jeszcze po drodze śpiewałyśmy „Ćwierkają wróbelki od samego rana. Ćwir, ćwir. Dokąd idziesz Marysiu kochana?" - nuci Anna Krzemińska-Patroń, wnuczka pani Józefy.

Pani Józefa wymarzyła sobie, żeby wnuczka Anna została skrzypaczką, bo jej synowie z wykształcenia byli już muzykami: saksofonistą, trębaczem i pianistą. - Babcia chciała mieć własną orkiestrę. Sama śpiewała. Nawet wczoraj wspólnie kolędowaliśmy. Zawsze w czasie uroczystości zachęcała wszystkich do wspólnej zabawy. Jesteśmy bardzo muzykalną rodziną - dodaje najstarsza wnuczka.